اخلاق و رفتار امام رضا

امامان پاک ما در میان مردم و با مردم می‏زیستند، و عملا به مردم درس زندگی و پاکی و فضیلت می‏آموختند، آنان الگو و سرمشق دیگران بودند، و با آنکه مقام رفیع امامت آنان را از مردم ممتاز می‏ساخت، و برگزیده‏ی خدا و حجت او در زمین بودند در عین حال در جامعه حریمی نمی‏گرفتند، و خود را از مردم جدا نمی‏کردند، و به روش جباران انحصار و اختصاصی برای خود قائل نمی‏شدند، و هرگز مردم را به بردگی و پستی نمی‏کشاندند و تحقیر نمی‏کردند…

در این شماره  با توجه به  نزدیک شدن به ایام میلاد پر نور و سرور سلطان سرزمین مادری مان  امام علی ابن موسی الرضا علیه آلاف تحیه و الثنا نیکو دیدم تا به حد بضاعت اندکم در توصیف شمه ای از  کرامات و اخلاقیات آن حضرت قلم را بر لوح دل بنگارم. باشد که به برکت  ذکر نام مبارکشان  دری از در های بهشت بر رویمان گشوده شود.

بی گمان یکی از مسئولیت ها و وظایف مؤمنان، زنده نگه داشت امر دین است. امر دین به معنای مجموعه ای از آموزه های اجتماعی دین است. اگر دین به معنا و مفهوم مجموعه ای از گزاره های معرفتی و دستوری برای شناخت موقعیت خود در هستی و کوتاه ترین و آسان ترین راه رسیدن به کمال مطلق، مجموعه ای که مرتبط با امور اجتماعی و هنجاری جامعه است امر دین است در دین همواره سخن از دو وظیفه مختلف ولی در راستای یک دیگر است. بخشی که انسان را با خود و خدا و هستی آشنا می سازد و برانسان است که با شناخت خود و خدا و هستی اعمال و رفتاری را انجام دهد که وی را به کمال برساند و تزکیه نفس و تکامل شخصیتی بیابد و بخشی دیگر که به عنوان اقامه دین از آن تعبیر می شود.
بسیاری از اوقات درباره قیام حضرت ابی عبدالله شنیده شده که آن حضرت برای اقامه دین و احیای سیره جدش و نیز اقامه نماز و زکات و امر به معروف و نهی از منکر قیام کرد. گویی مسئله امر به معروف و نهی ازر منکر در سیره ائمه معصوم ما  آنقدر پر اهمیت و  مورد توجه بوده که به وفور از آن در کنار نماز و زکات سخن به میان رفته است و  کرامات داتی و رفتاری ایشان نیز همواره بر پایه احیای این دو فریضه استوار است و با توجه به مقام الگو بودن ایشان  می توان اینگونه استنباط کرد که  جزء به جزء رفتارهای ایشان نشانگر اهمیت بالایی ست که برای این فرضتین قائل اند  و با رفتار خود در صدد انتقال این مفاهیم والا به جامعه بشریت اند .

آن جا که از «ابراهیم بن عباس‏» نقل است که در خصوص حضرت  امام رضا (ع) می‏گوید:«هیچگاه ندیدم که امام رضا علیه السلام در سخن بر کسی جفا ورزد، و نیز ندیدم که سخن کسی را پیش از تمام شدن قطع کند، هرگز نیازمندی را که می‏توانست نیازش را بر آورده سازد رد نمی‏کرد، در حضور دیگری پایش را دراز نمی‏فرمود، هرگز ندیدم به کسی از خدمتکاران و غلامانشان بدگوئی کند، خنده‏ی او قهقهه نبود بلکه تبسم بود، چون سفره‏ی غذا به میان می‏آمد همه‏ی افراد خانه حتی دربان و مهتر را نیز بر سفره‏ی خویش می‏نشاند و آنان همراه با امام غذا می‏خوردند.شبها کم می‏خوابید و بیشتر بیدار بود، و بسیاری از شبها تا صبح بیدار می‏ماند و به عبادت می‏گذراند، بسیار روزه می‏داشت و روزه‏ی سه روز در هر ماه را ترک نمی‏کرد ، کار خیر و انفاق پنهان بسیار داشت، وبیشتر در شبهای تاریک مخفیانه به فقرا کمک می‏کرد.

این گونه رفتار ها همه و  همه بیانگر اوج اهمیت آن حضرت به مسائل اخلاقی و اجتماعی و فردی و ارزشی ایست که ایشان برای این امور قائل بودند .

منبع:

پیام تسلیت...